Nieśmiertelny Królu Wieków, Panie Jezu Chryste, nasz Boże
i Zbawicielu! W Roku Jubileuszowym 1050-lecia Chrztu Polski,
w roku Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia, oto my, Polacy, stajemy
przed Tobą [wraz ze swymi władzami duchownymi i świeckimi], by uznać Twoje
Panowanie, poddać się Twemu Prawu, zawierzyć i poświęcić Tobie naszą
Ojczyznę i cały Naród.
Wyznajemy wobec nieba i ziemi, że Twego królowania nam potrzeba.
Wyznajemy, że Ty jeden masz do nas święte i nigdy nie wygasłe prawa.
Dlatego z pokorą chyląc swe czoła przed Tobą, Królem Wszechświata,
uznajemy Twe Panowanie nad Polską i całym naszym Narodem, żyjącym
w Ojczyźnie i w świecie.
Pragnąc uwielbić majestat Twej potęgi i chwały, z wielką wiarą
i miłością wołamy: Króluj nam Chryste!
– W naszych sercach – Króluj
nam Chryste!
– W naszych rodzinach – Króluj
nam Chryste!
– W naszych parafiach – Króluj
nam Chryste!
– W naszych szkołach
i uczelniach – Króluj nam Chryste!
– W środkach społecznej
komunikacji – Króluj nam Chryste!
– W naszych urzędach, miejscach
pracy, służby i odpoczynku – Króluj nam Chryste!
– W naszych miastach
i wioskach – Króluj nam Chryste!
– W całym Narodzie
i Państwie Polskim – Króluj nam Chryste!
Błogosławimy Cię i dziękujemy Ci Panie Jezu Chryste:
– Za niezgłębioną Miłość Twojego
Najświętszego Serca – Chryste nasz Królu, dziękujemy!
– Za łaskę chrztu świętego
i przymierze z naszym Narodem zawarte przed wiekami – Chryste nasz
Królu, dziękujemy!
– Za macierzyńską i królewską
obecność Maryi w naszych dziejach – Chryste nasz Królu, dziękujemy!
– Za Twoje wielkie Miłosierdzie
okazywane nam stale – Chryste nasz Królu, dziękujemy!
– Za Twą wierność mimo naszych zdrad
i słabości – Chryste nasz Królu, dziękujemy!
Świadomi naszych win i zniewag zadanych Twemu Sercu przepraszamy za
wszelkie nasze grzechy, a zwłaszcza za odwracanie się od wiary świętej, za
brak miłości względem Ciebie i bliźnich. Przepraszamy Cię za narodowe
grzechy społeczne, za wszelkie wady, nałogi i zniewolenia. Wyrzekamy się
złego ducha i wszystkich jego spraw.
Pokornie poddajemy się Twemu Panowaniu i Twemu Prawu. Zobowiązujemy
się porządkować całe nasze życie osobiste, rodzinne i narodowe według
Twego prawa:
– Przyrzekamy bronić Twej świętej
czci, głosić Twą królewską chwałę – Chryste nasz Królu, przyrzekamy!
– Przyrzekamy pełnić Twoją wolę
i strzec prawości naszych sumień – Chryste nasz Królu,
przyrzekamy!
– Przyrzekamy troszczyć się
o świętość naszych rodzin i chrześcijańskie wychowanie dzieci – Chryste
nasz Królu, przyrzekamy!
– Przyrzekamy budować Twoje
królestwo i bronić go w naszym narodzie – Chryste nasz Królu,
przyrzekamy!
– Przyrzekamy czynnie angażować się
w życie Kościoła i strzec jego praw – Chryste nasz Królu,
przyrzekamy!
Jedyny Władco państw, narodów i całego stworzenia, Królu królów
i Panie panujących! Zawierzamy Ci Państwo Polskie i rządzących
Polską. Spraw, aby wszystkie podmioty władzy sprawowały rządy sprawiedliwie
i stanowiły prawa zgodne z Prawami Twoimi.
Chryste Królu, z ufnością zawierzamy Twemu Miłosierdziu wszystko,
co Polskę stanowi, a zwłaszcza tych członków Narodu, którzy nie podążają
Twymi drogami. Obdarz ich swą łaską, oświeć mocą Ducha Świętego
i wszystkich nas doprowadź do wiecznej jedności z Ojcem.
W imię miłości bratniej zawierzamy Tobie wszystkie narody świata,
a zwłaszcza te, które stały się sprawcami naszego polskiego krzyża. Spraw,
by rozpoznały w Tobie swego prawowitego Pana i Króla
i wykorzystały czas dany im przez Ojca na dobrowolne poddanie się Twojemu
panowaniu.
Panie Jezu Chryste, Królu naszych serc, racz uczynić serca nasze na wzór
Najświętszego Serca Twego.
Niech Twój Święty Duch zstąpi i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi.
Niech wspiera nas w realizacji zobowiązań płynących z tego narodowego
aktu, chroni od zła i dokonuje naszego uświęcenia.
W Niepokalanym Sercu Maryi składamy nasze postanowienia
i zobowiązania. Matczynej opiece Królowej Polski i wstawiennictwu
świętych Patronów naszej Ojczyzny wszyscy się powierzamy.
Króluj nam Chryste! Króluj w naszej Ojczyźnie, króluj w każdym
narodzie – na większą chwałę Przenajświętszej Trójcy i dla zbawienia
ludzi. Spraw, aby naszą Ojczyznę i świat cały objęło Twe Królestwo:
królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo
sprawiedliwości, miłości i pokoju.
* * *
Oto Polska w 1050. rocznicę swego Chrztu
uroczyście uznała królowanie Jezusa Chrystusa.
uroczyście uznała królowanie Jezusa Chrystusa.
Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, jak była na
początku, teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen.
Komentarz do Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa
za Króla i Pana
Wprowadzenie
Myśl o potrzebie aktu intronizacyjnego została zapoczątkowana w związku
z wszczęciem w archidiecezji krakowskiej w 1996 roku procesu beatyfikacyjnego
Sługi Bożej Rozalii Celakówny, krakowskiej pielęgniarki i mistyczki, zmarłej w
czasie II wojny światowej. Wówczas światło dzienne ujrzały jej zapiski i można
było poznać treść udzielonych jej objawień prywatnych, w których Jezus domaga
się m.in. aktu intronizacyjnego od narodu polskiego. Świadczy o tym choćby ten
zapis: „Jest ratunek dla Polski: jeżeli mnie uzna za swego Króla i Pana w
zupełności przez intronizację, nie tylko w poszczególnych częściach kraju, ale
w całym państwie z rządem na czele. To uznanie ma być potwierdzone porzuceniem
grzechów i całkowitym zwrotem do Boga”.
Wieść o tego typu żądaniach Jezusa w objawieniach danych Celakównie
szybko się rozniosła. Pojawiło się wiele inicjatyw oddolnych, których celem
było doprowadzenie do aktu intronizacyjnego. Konferencja Episkopatu Polski
powołała w 2004 roku Zespół ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa
Króla. Od początku było wielu ludzi dobrej woli, autentycznie zaangażowanych
w dzieło intronizacji Jezusa, zawierzających realizację swoich dążeń i
oczekiwań Boskiej Opatrzności i wspierających pasterzy Kościoła w Polsce
wytrwałą i cierpliwą modlitwą na rzecz należytego rozeznania sprawy. Okazało
się również, że analogiczna myśl o konieczności uznania Chrystusa swoim Panem i
Zbawicielem stanowi centralny rys duchowości i formacji wielu wspólnot i stowarzyszeń
w Polsce, zwłaszcza środowiska oazowego i charyzmatycznego; jest też u podstaw
spotkań młodzieży w Lednicy.
Ta niezwykła zbieżność myśli rzeszy wiernych, inspirowana nie tylko
prywatnymi objawieniami, ale mająca wyraźne podstawy biblijne i szerokie
rozwinięcie w nauczaniu Kościoła, szczególnie w encyklice „Quas Primas”
Piusa XI, nie mogła być lekceważona, ani odkładana na bok. Pasterze Kościoła
dostrzegli w niej bardzo konkretny oddźwięk zmysłu wiary ludu Bożego. W 2013
roku biskupi powołali do istnienia Zespół ds. Ruchów Intronizacyjnych. Owocem
dialogu i współpracy Zespołu z przedstawicielami różnych ruchów
intronizacyjnych jest zatwierdzony przez Konferencję Episkopatu Polski JubileuszowyAkt
Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana.
Teologiczne uzasadnienie Aktu
Przyjęcie panowania Jezusa, uznanie Go swym Panem, ma znaczenie zbawcze.
Jest pragnieniem serc Polaków rozumiejących, że od największych zagrożeń doczesnych
nieskończenie groźniejsza jest utrata zbawienia. Współcześnie zagraża ona coraz
większej liczbie ludzi na skutek odrzucenia prawdy – na skutek odrzucenia
Chrystusa, który jest Prawdą i na skutek odrzucenia Jego prawa miłości. Stąd
pragnienie, aby powszechnej w świecie detronizacji Chrystusa Polska
przeciwstawiła Jego intronizację.
Przyjęcie panowania Jezusa Chrystusa ma być z założenia aktem wiary
narodu. Celem tego aktu nie jest zapewnienie doczesnej władzy czy dostatku, ale
poddanie osobistego, rodzinnego i narodowego życia Chrystusowi i życie według
praw Bożych. Akt ten powinien wpłynąć na rzeczywistość doczesną, ale nie może
stanowić nadużycia Najświętszego Imienia Jezusa do osiągania celów doczesnych.
Jest wyrazem posłuszeństwa Bogu, czyli odpowiedzią człowieczej miłości na
Miłość Bożą, jest też aktem sprawiedliwości, czyli oddaniem Bogu tego, co Jemu
należne.
Pierwsze w Dziejach Apostolskich wezwanie do uznania w Jezusie Pana i
Mesjasza zostało wypowiedziane przez św. Piotra w dniu Zesłania Ducha Świętego:
„Tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem
[czyli Królem]” (Dz 2, 36). To znaczy, że od Ojca ma Jezus wszelką władzę
na niebie i na ziemi, i wskutek tego jest „Królem narodów godnym czci” (Hymn
Eucharystyczny św. Tomasza z Akwinu). Stało się tak, jak zapowiadał prorok
Daniel: „Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu
wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które
nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie” (Dn 7, 13-14).
Dlatego publiczne i uroczyste przyjęcie panowania Jezusa, nie może Mu
dodać władzy, którą posiada sam z siebie jako Bóg i Zbawiciel. Jego władza jest
niezależna od jakiegokolwiek stworzenia. Naszym zadaniem jest uznać w wierze, że
Jezus jest zapowiadanym przez proroków Namaszczonym potomkiem Dawida
(Królem-Mesjaszem), a równocześnie Panem (w greckim tłumaczeniu Ksiąg Starego
Testamentu tytułem Kyrios oddawano imię Jahwe). W Dziejach Apostolskich
głosiciele Ewangelii, idąc do pogan nie znających zapowiedzi dotyczących
Mesjasza, wzywają do uznania w wierze, że Jezus jest Panem, zapewniając, że w
ten sposób będą zbawieni. Tak właśnie czyni Paweł i Sylas w Filippi, gdy
zwracają się do strażnika więzienia: „Uwierz w Pana Jezusa a zbawisz siebie i
swój dom” (Dz 16, 31).
Ten akt wiary i uznania Jezusa za Zbawiciela i Pana (Grecy) lub Króla,
czy Władcy (Żydzi) jest sprawczy, gdyż umożliwia zbawienie człowieka. Tak pisze
o tym Apostoł Paweł w Liście do Rzymian (10, 9-10): „Jeżeli więc ustami swoimi
wyznasz, że Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z
martwych – osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do
usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia.
Z tekstu wynika, że najbardziej proste wyznanie panowania Jezusa
wystarcza do osiągnięcia zbawienia, bo wyraża ono wiarę, że Jezus z Nazaretu
jest zapowiadanym przez proroków Mesjaszem. Stąd do istoty aktu przyjęcia
Jezusa za Króla i Pana należy wyznanie z wiarą Jego panowania.
Oznacza to zadanie, które tak określa papież Pius XI w zakończeniu
encykliki „Quas primas” z 1925 roku: „Trzeba więc, aby Chrystus panował w
umyśle człowieka, którego obowiązkiem jest z zupełnym poddaniem się woli
Bożej przyjąć objawione prawdy i wierzyć silnie i stale w naukę Chrystusa;
niech Chrystus króluje w woli, która powinna słuchać praw i przykazań Bożych;
niech panuje w sercu, które, wzgardziwszy pożądliwościami, ma Boga nade
wszystko miłować i do Niego jedynie należeć; niech króluje w ciele i członkach
jego, które jako narzędzia, lub – że słów św. Pawła Apostoła użyjemy (Rz 6,
13): jako ‘zbroja sprawiedliwości Boga’, mają przyczynić się
do wewnętrznego uświęcenia dusz”.
Tak określone zadanie: „trzeba, by Chrystus panował”, domaga się
najpierw uznania Chrystusa za swego i naszego Króla, uznania Jego panowania nad
nami, czyli dobrowolnego poddania się Prawu Bożemu, Jego władzy, okazania Mu
posłuszeństwa, celem uporządkowania, ułożenia życia osobistego i społecznego po
Bożemu.
Dlatego ciągle jakże aktualne są słowa św. Jana Pawła II z homilii
inaugurującej jego pontyfikat: „Nie lękajcie się. Otwórzcie na oścież drzwi
Chrystusowi! Dla Jego zbawczej władzy otwórzcie granice państw, systemów
ekonomicznych, systemów politycznych oraz kierunków cywilizacyjnych. Nie
lękajcie się!”.
Prezentacja treści Jubileuszowego Aktu
Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa za Króla i Pana podejmuje biblijną formułę
przymierza Boga z narodem i wpisuje się w tradycję podobnych aktów, które
miały miejsce w dziejach Polski i Kościoła. Można też powiedzieć, że niejako
podejmuje zobowiązanie zawarte w Jasnogórskich Ślubach Narodu Polskiego:
„Zobowiązujemy się uczynić wszystko, ażeby Polska była rzeczywistym królestwem
Maryi i jej Syna”.
Tytuł Aktu ma formułę otwartą i powszechnie zrozumiałą. Nie zawiera
słowa „intronizacja”, które nie dla wszystkich jest zrozumiałe, choćby dlatego,
że w odniesieniu do Jezusa możemy mówić jedynie o uznaniu, a nie o ustanowieniu
go królem. Stąd przyjęto formułę szeroką i scalającą pragnienia i postulaty
wielu środowisk – akt przyjęcia Jezusa za Króla i Pana.
Słowo „Jubileuszowy” dodane na początku wskazuje na szczególny moment
dziejowy, w jakim dokonujmy tego narodowego Aktu. Jest nim Nadzwyczajny
Jubileusz Miłosierdzia ogłoszony przez papieża Franciszka oraz Jubileusz 1050.
rocznicy Chrztu Polski.
W akcie można dostrzec formę odnowienia przymierza chrzcielnego narodu.
Niewątpliwie jest też formą zawierzenia całego narodu Bożemu Miłosierdziu.
Zostanie dokonany w tym miejscu, w którym podczas Światowych Dni Młodzieży
papież Franciszek spotka się z młodym Kościołem całego świata, aby przypomnieć
mu przesłanie Ewangelii o Bożym Miłosierdziu.
Akapit pierwszy jest wprowadzeniem do całego Aktu. Otwiera go uroczyste
wezwanie skierowane do Jezusa Króla: Nieśmiertelny Królu Wieków… Następnie
przewiduje się wskazanie reprezentantów władzy kościelnej i świeckiej, którzy
wezmą udział w dokonaniu Aktu.
W ostatniej części akapitu zawarte są istotne elementy składowe Aktu:
uznanie panowania Chrystusa, poddanie się Jego prawu, zawierzenie i poświęcenie
Chrystusowi Królowi Ojczyzny i całego Narodu.
Akapity drugi i trzeci stanowią zasadniczą część uznania i przyjęcia
królewskiej władzy Jezusa nad Polską. Wszyscy uczestnicy mają możliwość
włączenia się w nią aklamacją Króluj nam, Chryste i wyrażenia
publicznie swej woli, by Jezus panował w naszej Ojczyźnie.
Kolejny akapit wyraża hołd wdzięczności Chrystusowi za Jego niezgłębioną
miłość i wszystkie łaski. Wszyscy uczestnicy mają możliwość wyrażenia
wdzięczności za nie w formie aklamacji Chryste nasz Królu, dziękujemy!
Dalej Akt przechodzi w formę przebłagalnej modlitwy, której treścią jest
wyrażenie skruchy z powodu grzechów osobistych i społecznych. Jako taki zakłada
osobisty i narodowy rachunek sumienia, który jest niezbędnym początkiem każdego
nawrócenia. Do aktu skruchy dołączone zostało wyrzeczenie się złego ducha i
jego spraw, nawiązujące do rytuału chrztu świętego – szczególnie aktualne w
1050. rocznicę Chrztu Polski. Znaczenie tego wyrzeczenia nie jest tylko
symboliczne: odrzucenie uzurpatora jest koniecznym warunkiem przyjęcia
prawowitego Króla.
W następnym akapicie w pięciu symbolicznych przyrzeczeniach Akt zawiera
zobowiązanie podporządkowania prawu Bożemu całego życia osobistego, rodzinnego
i narodowego. Uczestnicy mogą się włączyć w deklarowane treści poprzez
uroczystą aklamację Chryste nasz Królu, przyrzekamy!
W kolejnych trzech akapitach akt przechodzi w formę zawierzenia
Chrystusowi: Państwa Polskiego i jego władz, całego narodu, a szczególnie tych,
którzy nie podążają drogami Bożymi oraz wszystkich narodów świata w imię
miłości bratniej. Kończy się prośbą o łaskę rozpoznania w Chrystusie
prawowitego Pana i Króla dla wszystkich, którzy jeszcze tego nie dokonali.
Dwa kolejne zapisy mają charakter inwokacji – do Najświętszego Serca
Jezusowego i do Ducha Świętego. W pierwszej inwokacji zawarta jest prośba o
upodobnienie serc ludzkich do Serca Jezusowego; druga jest prośbą skierowaną do
Ducha Świętego o wsparcie w realizacji zobowiązań płynących z Aktu i nawiązuje
do modlitwy św. Jana Pawła II z Placu Zwycięstwa w Warszawie.
Postanowienia i zobowiązania zawarte w Akcie składane są w Niepokalanym
Sercu Maryi Królowej Polski i powierzane wstawiennictwu świętych Patronów
Ojczyzny.
Ostatni akapit jest inwokacją do Chrystusa Króla i stanowi podsumowanie
treści całego Aktu. Zamykają go słowa prefacji z uroczystości Jezusa Chrystusa
Króla Wszechświata.
Akt kończy się stwierdzeniem faktu uznania przez Polskę królowania
Jezusa Chrystusa oraz uwielbieniem Trójcy Świętej.
Epilog
JubileuszowyAkt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana nie jest zwieńczeniem,
lecz początkiem dzieła intronizacji Jezusa Chrystusa w Polsce i w narodzie
polskim. Przed nami wielkie i ważne zadanie.
Jego realizacja zakłada szerokie otwarcie drzwi Jezusowi, oddanie Mu
swego życia, przyjęcie tego, co nam oferuje i dzielenie się Nim z innymi.
Chodzi o umiłowanie Jezusa do końca, zawierzenie Mu naszych rodzin,
podejmowanie posługi miłości miłosiernej oraz realizację Ewangelii we wszelkich
wymiarach życia, nie wykluczając jego aspektu ekonomicznego, społecznego i
politycznego.
Aby tak ważne dzieło intronizacji Jezusa w narodzie Polskim mogło zostać
zrealizowane, trzeba z pewnością zadbać o większe otwarcie na nie
społeczności Kościoła w Polsce, a to wymaga solidnej prezentacji dzieła. Byłoby
dobrze opracować program mający na celu włączenie w realizację dzieła
istniejące wspólnoty intronizacyjne, Wspólnoty dla Intronizacji Najświętszego
Serca Pana Jezusa, ruch oazowy i charyzmatyczny oraz inne, które stawiają sobie
za cel uznać Jezusa Panem i Zbawicielem. W programie tym z pewnością
trzeba określić zasadnicze treści formacyjne i zasady współpracy podmiotów
realizujących dzieło, zawsze w duchu posłuszeństwa tym, których Jezus ustanowił
pasterzami. Przedmiotem szczególnej troski powinno być otwarcie wiernych
świeckich na zaangażowanie społeczno-polityczne, stąd należałoby zadbać o ich
solidną formację z zakresu katolickiej nauki społecznej.
Od Maryi, naszej Pani i Królowej, trzeba się uczyć spoglądania na wszystkie
wymiary życia oczyma wiary, szukając światła w prawdzie objawionej. Nie wolno
przy tym zagubić świadomości, że w realizacji tego wszystkiego potrzeba Bożego
wsparcia. Dlatego ważne jest powierzanie Duchowi Świętemu całego dzieła i
poszczególnych przedsięwzięć. Potrzeba wiele modlitwy i ofiary w dziele odnowy
oblicza Kościoła i naszej Ojczyzny.
Źródło: Konferencja Episkopatu Polski