Marcelina Darowska
Źródło: http://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/01-05a.php3
Błogosławiona
Marcelina Darowska, zakonnica...
Marcelina urodziła się 16 stycznia 1827 r. w Szulakach, w rodzinie
ziemiańskiej. W młodości pracowała w majątku, a także uczyła wiejskie
dzieci. Często też odwiedzała chorych. Od dzieciństwa myślała o życiu
zakonnym; jednak zgodnie z wolą ojca w wieku 22 lat wyszła za mąż za
Karola Darowskiego. Wkrótce urodziła syna i córkę. Obowiązki żony i
matki wypełniała wzorowo, nie pamiętając o sobie. Po trzech latach
małżeństwa jej mąż zmarł nagle na tyfus, w rok później zmarł ich maleńki
synek.
W celach leczniczych wyjechała za granicę. W Rzymie w czasie modlitwy
zrozumiała, że jest wezwana do stworzenia zgromadzenia o charakterze
wychowawczym. Jej ojcem duchowym był o. Hieronim Kajsiewicz. To on
zapoznał ją z Józefą Karską, która także myślała o założeniu nowego
zgromadzenia. Niestety, choroba córki Marceliny zmusiła ją do powrotu na
Podole. Podjęła tu pracę społeczno-oświatową, pomagała chłopom w
usamodzielnieniu się po uwłaszczeniu.
Mając 27 lat związała się w Rzymie prywatnymi ślubami ze zgromadzeniem
tworzącym się wokół o. Hieronima i Józefy Karskiej. W 1863 r., po
śmierci Józefy, została przełożoną nowej wspólnoty. Pius IX,
błogosławiąc temu dziełu, powiedział: "To zgromadzenie jest dla Polski".
W tym samym roku matka Marcelina przeniosła Zgromadzenie Sióstr
Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (niepokalanek) do
Jazłowca (obecnie Ukraina). Otworzyła tam zakład naukowo-wychowawczy dla
dziewcząt, który wkrótce stał się ośrodkiem polskości na terenie
zaborów. Sercem pracy Zgromadzenia miało być wychowywanie dzieci i
młodzieży. Wprowadziła nowatorską wówczas zasadę indywidualizacji w
nauczaniu. Starała się nie tylko uczyć, ale przede wszystkim kształtować
młode dziewczęta, aby mogły potem stać się dojrzałymi kobietami, żonami
i matkami, zaangażowanymi w sprawy narodu i Kościoła.
Po kilku latach otwarto kolejny zakład, w Jarosławiu. Z czasem powstały
też placówki w Niżnowie, Nowym Sączu i Słonimie. W 1907 r. Marcelina
wysłała siostry do nowego zakładu w Szymanowie, niedaleko Warszawy.
Uzyskanie od rządu carskiego pozwolenia na otwartą pracę u wrót stolicy
graniczyło z cudem. Zgoda jednak nadeszła. Obecnie w Szymanowie znajduje
się dom generalny zgromadzenia.
Marcelina zmarła 5 stycznia 1911 r. w Jazłowcu. Pozostawiła po sobie 144
tomy maszynopisów; stworzyła polską terminologię mistyczno-ascetyczną o
zabarwieniu romantycznym. Beatyfikował ją św. Jan Paweł II w Rzymie 6
października 1996 r.
Edward Wyznawca
Źródło: http://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/01-05c.php3
Święty Edward Wyznawca, król...
Edward urodził się około 1003 roku w Islip koło Oksfordu. Był synem
króla Ethelreda II i normandzkiej księżniczki Emmy. Młodość spędził na
wygnaniu w Normandii. W 1041 r. został wezwany do Anglii, a rok później
wstąpił na tron Anglii (w wieku 39 lat), obejmując go po swoim bracie
przyrodnim. Został koronowany w Wielkanoc 3 kwietnia 1043 r. Ceremonię
koronacyjną w katedrze w Winchester poprowadził arcybiskup Canterbury,
św. Eadsin, i arcybiskup Yorku, Aelhic. W 1044 r. poślubił Edytę, córkę
księcia Godwina z Kentu, ale małżeństwo było bezdzietne.
Król Edward słynął z wielkiej pobożności. Cieszył się miłością i
szacunkiem swoich poddanych. Otaczał opieką ubogich, chorych i ułomnych.
Tryb życia bardziej mniszy niż królewski dał mu przydomek "Wyznawca". W
dziedzinie polityki kościelnej Edward dążył do zacieśnienia stosunków z
Rzymem. Wspierał kościoły i klasztory.
Zmarł 5 stycznia 1066 r. Pochowany został w katedrze westminsterskiej,
którą ufundował i której budowie poświęcił znaczną część swego życia, w
kaplicy mieszczącej się za głównym ołtarzem. Kanonizowany został przez
Aleksandra III w 1161 roku. Od XIV wieku główny patron Anglii oraz
angielskich królów. W kalendarzu wspominany także 13 października - w
rocznicę pierwszego przeniesienia jego relikwii (1166 r.).
Legenda głosi, że szczodrobliwy król miał specjalne nabożeństwo do św.
Jana Ewangelisty. Pewnego razu ukazał mu się sam św. Jan pod postacią
żebraka. Król nie miał przy sobie pieniędzy, więc ofiarował żebrakowi
swój pierścień. Po kilku latach dwóch angielskich pielgrzymów, których
św. Jan wybawił z kłopotów w czasie podróży po Ziemi Świętej, przywiozło
królowi ten pierścień z informacją od św. Jana, że Edward spotka się ze
świętym już za kilka miesięcy w niebie.
W ikonografii św. Edward przedstawiany jest jako wysoki mężczyzna
z brodą, w królewskim płaszczu. Czasami niesie chorego. Podanie bowiem
głosi, że sam brał chorych na plecy i zanosił do swojego zamku. Czasem
ukazywany jako rycerz w pełnej zbroi. Jego atrybutami są: anioł, berło
królewskie, kubek, miecz, pierścień, postać trędowatego.
Szymon Słupnik
Źródło: http://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/01-05d.php3
Święty Szymon Słupnik...
Szymon (Symeon) urodził się w końcu IV wieku w rodzinie pasterskiej w
Sis - na pograniczu Cylicji i Syrii. Miał liczne rodzeństwo, które
jednak rychło zabrała mu śmierć. Pozostał na ojcowiźnie z bratem,
Samsonem. Po śmierci rodziców i brata sprzedał majątek rodzinny i rozdał
ubogim pieniądze, jakie za niego otrzymał. Wstąpił do eremitów
zamieszkałych w klasztorze Eusebona w Teleda koło Antiochii, ale rychło
to miejsce opuścił, tęskniąc za życiem pustelniczym.
Został pustelnikiem w Telanissos, gdzie żył w skrajnej ascezie. Wreszcie
zamieszkał w pobliżu Antiochii Syryjskiej na zbudowanym przez siebie
kamiennym słupie z małą platformą (wysokości od 10 do 60 stóp - z czasem
św. Szymon zwiększał wysokość słupa), na której przebywał około 40 lat
(stąd jego przydomek Słupnik).
Był wielkim pokutnikiem. Pokarm ograniczał do minimum. Przed deszczem i
upalnym słońcem chronił go jedynie płaszcz z kapturem. Większą część
życia poświęcił modlitwie stojąc na słupie, wystawiony na wszelkie
żywioły, praktycznie bez pożywienia. Wiele godzin spędzał na
kontemplacji. Ta nietypowa forma surowej ascezy i modlitwy ściągała
wielu przybyszów i ciekawskich, nawet spośród pogan. Teodoret wspomina,
że w ten sposób Szymon nawrócił wiele tysięcy przybyszów z pogańskiej
Arabii i Persji. Kolumna, na której przebywał, nieraz stawała się
amboną. Szymon nauczał z niej prawd wiary, broniąc jej przeciwko
nestorianom, którzy wówczas szerzyli swoje błędy, a mieli poparcie u
najwyższych władz duchownych i świeckich. Przychodzono do niego po
poradę, proszono o wstawiennictwo przed Panem Bogiem tak w sprawach
prywatnych, jak publicznych. Miał się tu zjawić nawet sam cesarz rzymski
Marcjan. Cesarz Leon I oddawał Szymonowi najwyższe pochwały.
Szymon Słupnik zmarł 28 sierpnia 459 roku. Jego pogrzeb był prawdziwym
triumfem. Wziął w nim udział patriarcha Antiochii, sześciu biskupów,
gubernator cesarski, mnóstwo mnichów i niezliczone rzesze wiernych.
Niebawem jego ciało przewieziono w uroczystej procesji z Antiochii do
Konstantynopola. Na miejscu, gdzie stał słup, wybudowano świątynię, do
której wędrowali pątnicy aż do XVII wieku. Później została ona zburzona
przez Arabów. Dziś stoi tam ołtarz.
Prawosławna hagiografia nazwała świętego Antiocheńskim w odróżnieniu od żyjącego w VI wieku św. Szymona Słupnika Młodszego.
W ikonografii św. Szymon przedstawiany jest najczęściej w scenie na słupie. Jego atrybutem jest bicz.
Jan Nepomucen Neumann
Źródło: http://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/01-05e.php3
Święty Jan Nepomucen Neumann, biskup...
Jan Nepomucen Neumann urodził się 28 marca 1811 r. w Prochatyczach w ówczesnym Cesarstwie Austriackim (obecnie Czechy). Uczęszczał do szkoły prowadzonej przez pijarów w Budziejowicach. W 1831 r. wstąpił do seminarium duchownego, a dwa lata później podjął studia teologiczne w Pradze. Oprócz teologii, interesowały go także botanika i astronomia. Po ukończeniu studiów miał przyjąć święcenia kapłańskie. Miejscowy ordynariusz odmówił jednak udzielenia mu tego sakramentu ze względu na zbyt dużą ilość kapłanów w diecezji. Jan, za radą biskupa Federica Baragi, zwrócił się do biskupów w Ameryce, aby przyjęli go i wyświęcili na kapłana. Było to o tyle łatwiejsze, że już wówczas Jan znał osiem języków obcych.
Tak też się stało. W 1836 r. przybył do USA z niewielką kwotą pieniędzy. Święceń udzielił mu biskup Nowego Jorku. Jan Nepomucen podjął pracę duszpasterską wśród niemieckich imigrantów zamieszkujących okolice Nowego Jorku. Odwiedzał chorych, uczył katechizmu, kształcił przyszłych nauczycieli i katechetów. Po czterech latach takiej pracy poczuł potrzebę życia bardziej wspólnego. Wstąpił więc do redemptorystów w Pitsburgu. W styczniu 1842 r. złożył pierwsze śluby i tym samym został pierwszym redemptorystą w Ameryce. Pracował w Ohio, Pensylwanii i Marylandzie.
Po sześciu latach wytężonej, ale bardzo owocnej pracy, został mianowany wizytatorem, czyli przełożonym zakonu w Stanach Zjednoczonych. 10 lutego 1848 r. otrzymał obywatelstwo amerykańskie.
Jego pracowitość i zaangażowanie zostały dostrzeżone. W marcu 1852 r. Jan Nepomucen Neumann otrzymał w Baltimore sakrę biskupią. Został ordynariuszem Filadelfii. Zorganizował system oświaty w diecezji, zwiększając liczbę szkół katolickich z jednej do dwustu. Dbał o poprawę warunków w parafiach. Wprowadził też - co było nowością w całym kraju - nabożeństwo czterdziestogodzinne. Pisał artykuły do wielu gazet i czasopism katolickich, opublikował także dwa katechizmy.
Zmarł w wyniku udaru mózgu podczas spaceru jedną z ulic Filadelfii 5 stycznia 1860 roku. Został beatyfikowany w 1963 r. - podczas trwania II Soboru Watykańskiego - przez Pawła VI. Czternaście lat później, 19 czerwca 1977 r., ten sam papież ogłosił go świętym. W ten sposób Jan Neumann stał się pierwszym kanonizowanym Stanów Zjednoczonych. Jego relikwie spoczywają w narodowym sanktuarium w parafii św. Piotra Apostoła w Filadelfii.
Źródło zacytowanych tekstów: "Czytelnia" serwisu http://brewiarz.pl
