Święty Józef Sebastian Pelczar
Źródło: http://brewiarz.pl/i_16/1901p/index.php3?l=i
Garść informacji:
Józef Sebastian Pelczar urodził się 17 stycznia 1842 roku w Korczynie w
diecezji przemyskiej. Wychowany w atmosferze religijnej, wstąpił do
Seminarium Duchownego i w roku 1864 przyjął święcenia prezbiteratu. Po
studiach odbytych w Rzymie był prefektem i profesorem w Przemyskim
Seminarium Duchownym, a w latach 1877-1899 profesorem Uniwersytetu
Jagiellońskiego w Krakowie. Jako kapłan i profesor odznaczał się
gorliwością i szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, do
Bożego Serca i Najświętszej Maryi Panny, co wyrażał w swej pracy
kaznodziejskiej i pisarskiej. Przejęty troską o dziewczęta zagrożone
moralnie, o chorych i ubogich, założył w Krakowie w 1894 roku
Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. W roku 1899
został biskupem pomocniczym, a w 1900 ordynariuszem diecezji
przemyskiej. Po dwudziestu pięciu latach gorliwej posługi zmarł w opinii
świętości 28 marca 1924 roku. Papież Jan Paweł II w 1991 roku zaliczył
go w poczet błogosławionych, a 18 maja 2003 roku w Rzymie ogłosił go
świętym Kościoła powszechnego.
Teksty własne tego wspomnienia
zostały zatwierdzone dekretem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny
Sakramentów z 3 kwietnia 1991 r. Teksty te znajdują się w Dodatku do LG, tom III (Pallottinum, 2010).
Życiorys Józefa Sebastiana Pelczara:
Źródło: http://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/01-19a.php3
Święty Józef Sebastian Pelczar, biskup...
Józef urodził się 17 stycznia 1842 roku w Korczynie koło Krosna, w
rodzinie Wojciecha i Marianny, średniozamożnych rolników. Jeszcze przed
urodzeniem został ofiarowany Najświętszej Maryi Pannie przez swoją
pobożną matkę. Ochrzczony został w dwa dni po urodzeniu. Wzrastał w
głęboko religijnej atmosferze. Od szóstego roku życia był ministrantem w
kościele parafialnym. Po ukończeniu szkoły w Korczynie kontynuował
naukę w Rzeszowie. Zdał egzamin dojrzałości w 1860 roku i wstąpił do
seminarium duchownego w Przemyślu. 17 lipca 1864 r. przyjął święcenia
kapłańskie. Podjął pracę jako wikariusz w Samborze. W 1865 r. został
skierowany na studia w Kolegium Polskim w Rzymie, na których uzyskał
doktoraty z teologii i prawa kanonicznego. Oddawał się w tym czasie
głębokiemu życiu wewnętrznemu i zgłębiał dzieła ascetyków. Zaowocowało
to jego pracą zatytułowaną Życie duchowe, czyli doskonałość chrześcijańska. Przez dziesiątki lat służyła ona zarówno kapłanom, jak i osobom świeckim.
Po powrocie do kraju w październiku 1869 r. został wykładowcą teologii
pastoralnej i prawa kościelnego w seminarium przemyskim, a w latach
1877-1899 był profesorem i rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Obok
zajęć uniwersyteckich był również znakomitym kaznodzieją, zajmował się
też działalnością kościelno-społeczną. Odznaczał się gorliwością i
szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, do Serca Bożego i
Najświętszej Maryi Panny, czemu dawał wyraz w swej bogatej pracy
pisarskiej i kaznodziejskiej. Podczas pobytu w Krakowie blisko związany
był z franciszkanami konwentualnymi, mieszkał przez siedem lat w
klasztorze przy ul. Franciszkańskiej. Wówczas wstąpił do III Zakonu św.
Franciszka, a profesję zakonną złożył w Asyżu, przy grobie Biedaczyny.
W trosce o najbardziej potrzebujących oraz o rozszerzenie Królestwa
Serca Bożego w świecie założył w Krakowie w 1894 r. Zgromadzenie
Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego (sercanek).
W 1899 r. został biskupem pomocniczym, a 17 grudnia 1900 r.
ordynariuszem diecezji przemyskiej. Jako gorliwy arcypasterz dbał o
świętość diecezji. Był mężem modlitwy, z której czerpał natchnienie i
moc do pracy apostolskiej. Ubodzy i chorzy byli zawsze przedmiotem jego
szczególnej troski. Jego rządy były czasem wielkiej troski o
podniesienie poziomu wiedzy duchowieństwa i wiernych. W tym celu często
gromadził księży na zebrania i konferencje oraz pisał wiele listów
pasterskich. Popierał bractwa i sodalicję mariańską. Przeprowadził także
reformę nauczania religii w szkołach podstawowych. Z jego inicjatywy
powstał w diecezji Związek Katolicko-Społeczny. Zwiększył o 57 liczbę
placówek duszpasterskich. Dzięki pomocy biskupa sufragana Karola
Fischera dokonywał często wizytacji kanonicznych w parafiach.
W 1901 roku powołał do życia redakcję miesięcznika Kronika Diecezji Przemyskiej.
W 1902 roku urządził bibliotekę i muzeum diecezjalne, założył Małe
Seminarium i odnowił katedrę przemyską. Jako jedyny biskup w tamtych
czasach, pomimo zaborów, odważył się w 1902 roku zwołać synod
diecezjalny po 179 latach przerwy, aby oprzeć działalność duszpasterską
na mocnym fundamencie prawa kościelnego. Wśród tych wszechstronnych
zajęć przez cały czas prowadził także działalność pisarską. Posiadał
rzadką umiejętność doskonałego wykorzystywania czasu. Każdą chwilę umiał
poświęcić dla chwały Bożej i zbawienia dusz. Był ogromnie pracowity,
systematyczny i roztropny w podejmowaniu ważnych przedsięwzięć, miał
doskonałą pamięć. Oszczędny dla siebie, hojnie wspierał wszelkie dobre i
potrzebne inicjatywy.
Zmarł w Przemyślu 28 marca 1924 roku w opinii świętości. Beatyfikowany
został w Rzeszowie 2 czerwca 1991 roku przez św. Jana Pawła II. Papież
podczas homilii mówił wtedy m.in.:
Święci i błogosławieni stanowią żywy argument na rzecz tej drogi,
która wiedzie do królestwa niebieskiego. Są to ludzie - tacy jak każdy z
nas - którzy tą drogą szli w ciągu swego ziemskiego życia i którzy
doszli. Ludzie, którzy życie swoje budowali na skale, na opoce, jak to
głosi psalm: na skale, a nie na lotnym piasku (por. Ps 31, 3-4). Co jest
tą skałą? Jest nią wola Ojca, która wyraża się w Starym i Nowym
Przymierzu. Wyraża się w przykazaniach Dekalogu. Wyraża się w całej
Ewangelii, zwłaszcza w Kazaniu na górze, w ośmiu błogosławieństwach.
Święci i błogosławieni to chrześcijanie w najpełniejszym tego słowa
znaczeniu. Chrześcijanami nazywamy się my wszyscy, którzy jesteśmy
ochrzczeni i wierzymy w Chrystusa Pana.
18 maja 2003 r. św. Jan Paweł II kanonizował Józefa Sebastiana Pelczara razem z bł. Urszulą Ledóchowską. Powiedział wtedy:
Dewizą życia biskupa Pelczara było zawołanie: "Wszystko dla
Najświętszego Serca Jezusowego przez niepokalane ręce Najświętszej Maryi
Panny". To ono kształtowało jego duchową sylwetkę, której
charakterystycznym rysem jest zawierzenie siebie, całego życia i posługi
Chrystusowi przez Maryję.
Swoje oddanie Chrystusowi pojmował nade wszystko jako odpowiedź na Jego
miłość, jaką zawarł i objawił w sakramencie Eucharystii. "Zdumienie -
mówił - musi ogarnąć każdego, gdy pomyśli, że Pan Jezus, mając odejść do
Ojca na tron chwały, został z ludźmi na ziemi. Miłość Jego wynalazła
ten cud cudów, (...) ustanawiając Najświętszy Sakrament". To zdumienie
wiary nieustannie budził w sobie i w innych. Ono prowadziło go też ku
Maryi. Jako biegły teolog nie mógł nie widzieć w Maryi Tej, która "w
tajemnicy Wcielenia antycypowała także wiarę eucharystyczną Kościoła";
Tej, która nosząc w łonie Słowo, które stało się Ciałem, w pewnym sensie
była "tabernakulum" - pierwszym "tabernakulum" w historii (por.
encyklika Ecclesia de Eucharistia, 55). Zwracał się więc do Niej z
dziecięcym oddaniem i z tą miłością, którą wyniósł z domu rodzinnego, i
innych do tej miłości zachęcał. Do założonego przez siebie Zgromadzenia
Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego pisał: "Pośród pragnień Serca
Jezusowego jednym z najgorętszych jest to, by Najświętsza Jego
Rodzicielka była czczona od wszystkich i miłowana, raz dlatego, że Ją
Pan sam niewypowiedzianie miłuje, a po wtóre, że Ją uczynił Matką
wszystkich ludzi, żeby Ona swą słodkością pociągała do siebie nawet
tych, którzy uciekają od świętego Krzyża, i wiodła ich do Serca
Boskiego".
Relikwie św. Józefa Sebastiana Pelczara znajdują się w przemyskiej
katedrze. W szczególny sposób święty biskup jest czczony w krakowskim
kościele sercanek, gdzie znajduje się poświęcona mu kaplica.
W ikonografii św. Józef Pelczar przedstawiany jest w stroju biskupim.
