 |
| Święty Anastazy I |
 |
| Błogosławiony Urban V |
Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą. Łk 12,29-31 i 48
Święty Anastazy I bronił Kościół przed zwolennikami donatyzmu, którzy apostatom (ofiarom prześladowań z powodu wiary) odmawiali powrotu na łono Kościoła oraz strzegł doktryny przed interpretacjami sprzecznymi z oficjalną wykładnią Kościoła. Błogosławiony Urban V podjął próbę zorganizowania krucjaty przeciw Turkom i doprowadzenia do pojednania w Kościele podzielonym na wschodni i zachodni. Na obu polach poniósł fiasko. Nie udało mu się również przenieść siedziby papieży z Awinionu z powrotem do Rzymu. Obaj papieże zmarli tego samego dnia - 19 grudnia. Pierwszy zmarł w 401 roku w Rzymie. Drugi w 1370 roku w Awinionie.
W powszechnej świadomości funkcjonuje przekonanie, że papież to celebryta. Ma lekkie życie i opływa w luksusy. Dzisiejsze czasy, podobnie jak minione, stawiają przed wiernymi i ich duszpasterzami małe oraz wielkie wyzwania. Nie od dziś Kościół jest atakowany od wewnątrz i od zewnątrz. Nie od dziś ludzie w miejsce Bożych przykazań usiłują stawiać prawa człowieka, a w miejsce Boga wolność jednostki. Czy rzeczywiście fajnie być papieżem? Kilka lat temu w mediach puszczano natrętnie pewien obraz. Późniejszy święty, papież Jan Paweł II, uśmiecha się i z rozrzewnieniem wspomina kremówki, które jadł w młodości. Słowa, które papież Polak kierował do ludzi, chcąc obudzić ich sumienia, nie były nagłaśniane, bo były zbyt twarde i niewygodne. Nikt ich nie chciał słyszeć, ale rozczulające wspomnienia wywoływały poklask i wzruszenie u widzów poruszonych tym ludzkim rysem głowy Kościoła. Czy wierzę w to, co mi się pokazuje, czy też sięgam głębiej i dostrzegam więcej? Czy dostrzegam zażartą walkę Dobra i Zła, która toczy się nie tylko w otaczającym mnie świecie, wstrząsanym konfliktami i drążonym przez różne ideologie, ale przede wszystkim w sercu każdego człowieka? Po której stronie staję w tej walce? Komu daję wiarę? Jezus ostrzega: Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele
zlecono, tym więcej od niego żądać będą. Bycie uczniem Chrystusa zobowiązuje. Zobowiązuje wszystkich wierzących, a nie tylko papieża i kapłanów. Czy o tym pamiętam, gdy ostrze krytyki celuje w Kościół, a tropiciele sensacji stawiają pod pręgierzem opinii publicznej czarne owce z owczarni Chrystusa?
Rozważania na dzisiejszy dzień. Eremita z Eremu Maryi "Brama Nieba": Nadzieja w cierpieniu...
Święty Anastazy I, papież...
Anastazy pochodził z Rzymu, był synem kapłana Maksymusa (w tamtym okresie duchowieństwa nie obowiązywał jeszcze ściśle celibat).
Na stolicę Piotrową Anastazy został wybrany w 399 r.
Szczególną troską otoczył Kościół afrykański. Nawoływał biskupów afrykańskich zebranych na synodzie w Kartaginie w 401 r. do walki przeciwko donatyzmowi i zabraniał nawracającym się kapłanom-donatystom zajmować wyższe stanowiska w Kościele. Polecił czytać w liturgii Ewangelię w postawie stojącej z pochyloną głową. W czasie sprawowania pontyfikatu zajmował się kwestiami prawowierności poglądów Orygenesa. Zmarł 19 grudnia 401 r. w Rzymie, po zaledwie dwóch latach rządów. Został pochowany na cmentarzu Poncjana przy Via Portuensis. Św. Augustyn nazwał go "mężem apostolskiej gorliwości".
W ikonografii przedstawia się św. Anastazego w papieskim stroju pontyfikalnym. Jego atrybutem jest księga.Błogosławiony Urban V, papież...
Wilhelm urodził się w 1310 roku w Grisac, we Francji (Langwedocja), jako syn Wilhelma Grimoarda, pana tejże miejscowości, oraz Anfelisy, hrabiny Montferrand.
Jako chłopiec wstąpił do benedyktynów w Chirac.
Po otrzymaniu na uniwersytecie doktoratu z obojga praw, wykładał jako profesor na uniwersytetach w Montpellier, w Tuluzie i w Awinionie.
Następnie piastował urząd opata Saint-Germain w Auxerre i w opactwie św. Wiktora w Marsylii.
Jako doskonały znawca prawa i dyplomata był nieraz wysyłany z różnymi misjami przez papieży awiniońskich.
Wybrany został papieżem po śmierci Innocentego VI w dniu 28 września 1362 roku. Przyjął imię Urbana V. Koronacja odbyła się 6 listopada tegoż roku. Kierował Kościołem przez 8 lat.
Od początku założył sobie dwa cele: krucjatę przeciwko Turkom i unię z Kościołem wschodnim. Pierwszy z nich skończył się niepowodzeniem. Państwa Europy, skłócone ze sobą, nie chciały narażać się na tak wielkie ryzyko. Tylko Piotr z Lusignano poszedł za wołaniem papieża, zdobył nawet na krótko Aleksandrię egipską, ale - osamotniony - musiał się wycofać w 1363 r. Sprawa unii zapowiadała się pomyślniej. Drogą wielu zabiegów oraz dyplomacji udało się skłonić cesarza wschodnio-rzymskiego, Jana V Paleologa, aby przybył osobiście do Rzymu i w obecności delegatów papieskich oraz kardynałów pojednał się z Kościołem łacińskim (1369). Cesarz wszakże zażądał w zamian za pojednanie pomocy politycznej przeciwko Turkom, którzy już bezpośrednio zaczęli zagrażać Konstantynopolowi. Sułtani Osman (1289-1362) i Orchan (1326-1359) zajęli już prawie całą Azję Mniejszą. W 1346 roku Turcy Osmańscy przeszli do Europy przez Dardanele. Po klęsce pod Nikopolis (Bułgaria) w 1396 roku, syn Jana V Paleologa, Manuel II (1391-1425), usiłował jeszcze na własną rękę werbować ochotników europejskich, jednak z nikłym powodzeniem. Wysłał również delegatów na sobór do Konstancji w 1417 r., ale sam się już na nim nie zjawił. Ostatecznie więc i ten cel nie został przez Urbana V urzeczywistniony. Wprawdzie na soborze we Florencji (5 lipca 1439 r.) doszło do pojednania, ale dość szybko unia rozpadła się.
W odróżnieniu od swojego dworu papież żył skromnie. Wiele czasu poświęcał modlitwie. Sam wysoko wykształcony, popierał uniwersytety i pomagał w studiach ubogiej młodzieży.
Nie mogąc wypełnić planów krucjaty i unii, zwrócił szczególną uwagę na karność kościelną, na rozbudzenie gorliwości u kapłanów.
Urban V zapisał się w historii tym, że uniezależnił się od królów francuskich i, mimo gwałtownego sprzeciwu kardynałów francuskich, opuścił Awinion i powrócił do Rzymu. Do tego powrotu nagliły papieża św. Katarzyna Sieneńska (+ 1380) i św. Brygida (+ 1373), która papieżowi groziła w imieniu Chrystusa rychłą śmiercią, jeżeli do Rzymu nie powróci. Trzeba było zorganizować prawdziwą flotę, by przewieźć całą kurię papieską i jej dobra. Miało to miejsce 16 października 1367 roku. Niestety, papież nie pozostał w Rzymie długo. Po 58 latach nieobecności papieża w Rzymie możnowładcy rządzili się jak u siebie. Przyjazd papieża zapowiadał koniec ich panowania. Na tle powstałych zamieszek papież został zmuszony do powrotu do Awinionu w 1370 r.
Dopiero następca Urbana V mógł już na stałe powrócić do Rzymu w 1377 r. W ten sposób zakończyła się tzw. "niewola awiniońska", trwająca 68 lat (1309-1377). Przeżyte trudy i niepokoje wyczerpały siły papieża do tego stopnia, że zaraz po swoim powrocie do Awinionu rozchorował się ciężko i 19 grudnia 1370 roku przeniósł się do wieczności. Po śmierci Urbana jego ciało zabrał z Awinionu jego brat, kardynał Anioł Grimoard, i przewiózł je do Marsylii, do kościoła opactwa św. Wiktora. Grób papieża był licznie nawiedzany przez wiernych. Pius IX w 1870 roku zaliczył Urbana V w poczet błogosławionych.
Źródło obrazków: 1. ..., 2. ... .
Źródło zacytowanego tekstu: "Czytelnia" serwisu http://brewiarz.pl
