REFREN: Usta me głoszą Twoją sprawiedliwość
W Tobie, Panie, ucieczka moja,
niech wstydu nie zaznam na wieki.
Wyzwól mnie i ratuj w Twej sprawiedliwości,
nakłoń ku mnie swe ucho i ześlij ocalenie.
Bądź dla mnie skałą schronienia
i zamkiem warownym, aby mnie ocalić,
bo Ty jesteś moją opoką i twierdzą.
Boże mój, wyrwij mnie z rąk niegodziwca.
Bo Ty, mój Boże, jesteś moją nadzieją,
Panie, Tobie ufam od młodości.
Ty byłeś moją podporą od dnia narodzin,
od łona matki moim opiekunem,
Ciebie zawsze wysławiałem.
Moje usta będą głosiły Twoją sprawiedliwość
i przez cały dzień Twoją pomoc.
Boże, Ty mnie uczyłeś od mojej młodości
i do tej chwili głoszę Twoje cuda. Ps 71,1-6.15.17
Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu, z powodu Herodiady, żony brata swego Filipa, którą wziął za żonę. Jan bowiem wypominał Herodowi: Nie wolno ci mieć żony twego brata. A Herodiada zawzięła się na niego i rada byłaby go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, znając go jako męża prawego i świętego, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a przecież chętnie go słuchał. Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobom znakomitym w Galilei. Gdy córka tej Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczęcia: Proś mię, o co chcesz, a dam ci. Nawet jej przysiągł: Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa. Ona wyszła i zapytała swą matkę: O co mam prosić? Ta odpowiedziała: O głowę Jana Chrzciciela. Natychmiast weszła z pośpiechem do króla i prosiła: Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela. A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę jego. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczęciu, a dziewczę dało swej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie. Mk 6,17-29
***
Lepiej stracić twarz czy zgrzeszyć? Lepiej podważyć swój autorytet, wystawić się na śmieszność i przyznać do błędu czy zgodzić na zło? Ileż razy zostajemy postawieni pod ścianą i nie daje się nam wyboru! Ileż razy wydaje się nam, że nie mamy wyboru i musimy pójść na kompromis ze światem! Herod uległ, bo chciał wywiązać się z danego słowa, i spadła głowa Jana Chrzciciela. My z bardziej błahych powodów zdradzamy Boga. Nikt nie przejmuje się danym słowem. Czy warto jednak wyrzec się godności Dziecka Bożego, żeby zająć lepsze stanowisko w światowej hierarchii, żeby bardziej podobać się innym i być lubianym przez ludzi? Czy warto wyrzec się Boga?
+
Ja też stałam przed podobnym wyborem i miałam dylemat Heroda. Byłam akurat niedługo po moim nawróceniu. Zagadnięta przez znajomych, którzy krytycznie byli nastawieni do Boga i Kościoła Katolickiego, przez moment wahałam się czy ujawnić fakt, że z osoby niewierzącej stałam się gorliwą neofitką. Moja sytuacja była o tyle trudna, że przyłączyłam się także do Ruchu Pomocników Matki Kościoła, a więc stałam się aktywnym członkiem "podejrzanej" organizacji kościelnej i propagatorką niebezpiecznej "ideologii". Wiedziałam, że nie zaimponuję tym moim wspaniałym znajomym, na których tak bardzo mi zależało! Wiedziałam, że moje wyznanie wywoła zdumienie i konsternację. Przecież nawet w samym Kościele ludzie - szeregowi wierni i hierarchowie - przyglądali mi się podejrzliwie. Widziałam co malowało się w ich oczach, gdy mówiłam o Bogu i moim nawróceniu: Odbiło kobiecie. Ma zwichrowaną psychikę albo jest chora psychicznie. Ma wybujałą wyobraźnię, zaburzenia emocjonalne albo - co gorsza - jedno i drugie. Politowanie, współczucie a nawet pogarda. To były najczęstsze reakcje na moje szczere wyznanie: Spotkałam Boga. Zachwyciłam się Nim i oddałam Mu swoje życie. Jezus Chrystus to najwłaściwsza z Dróg w życiu i postanowiłam nią pójść. Minęło już kilka lat...Coraz rzadziej zastanawiam się nad tym co wypada, a co nie wypada. Bóg to mój Najlepszy i sprawdzony w boju Przyjaciel. Wszak tylko ON był przy mnie, gdy moje życie się wykoleiło i pragnęłam umrzeć. Jest mi obojętne co myślą sobie o mnie ludzie. Z całego serca pragnę być Mu wierną. Najbardziej boli, gdy odsuwają się ode mnie ci, których kocham i podziwiam, na których przyjaźni mi zależy. Nie wyrzeknę się jednak Chrystusa, który poręczył za mnie i zawsze twardo stoi przy mnie, chociaż tak często Go ranię i zawodzę. Bóg to wszystko co mam...W momentach próby zawsze powracają do mnie słowa, które Jezus wypowiedział do swoich uczniów: Wytrwajcie w miłości mojej. Byłabym szalona, gdybym odrzuciła Miłość i odwróciła się od Boga!
