Patronka dzisiejszego dnia: błogosławiona Salomea.

Młodziutka piastówna Salomea zawiera polityczne małżeństwo z księciem węgierskim Kolomanem. To pozwala przypieczętować pokój między Polską i Węgrami. Małżonkowie osiadają w zdobytym przez wojska węgiersko-polskie Haliczu. Salomea za zgodą męża postanawia żyć w czystości. Czasy są burzliwe a miejscowa, prawosławna ludność nie sprzyja nowemu władcy. Halicz wkrótce dostaje się w ręce księcia nowogrodzkiego. Salomea z Kolomanem trafiają do niewoli i są więzieni w jednym z jego zamków. Mścisław dopiero po interwencji króla węgierskiego pozwala im wrócić na Węgry. W czasie walk z Tatarami Koloman odnosi śmiertelne rany i Salomea zostaje wdową. Rozczarowana światowym życiem i polityką przyjmuje habit z rąk franciszkanów. Odtąd żyje tylko dla Boga. W 1245 r. wstępuje do klasztoru klarysek w Zawichoście, który funduje jej młodszy brat Bolesław Wstydliwy. 
Zawichost jest narażony na najazdy ze strony Litwinów, Rusinów i Tatarów. W obawie przed napadami rabunkowymi Bolesław Wstydliwy przenosi klasztor klarysek nieopodal  Krakowa, blisko miejscowości Skała. Tam Salomea spędza ostatnie lata swego życia, zapisując w testamencie cały swój majątek siostrom co pozwala zabezpieczyć przyszłość klasztoru. 

Błogosławiona Salomeo! Żyjąc w świecie pełnym przemocy i niepokoju zachowałaś czystość i dobroć serca. Naucz nas pokładać całą ufność w Bogu i pamiętać, że jedynym źródłem trwałego pokoju jest Bóg. Amen.

Rozważania na dzisiejszy dzień. Eremita z Eremu Maryi "Brama Nieba": Wzrost czy upadek...
 



O błogosławionej Salomei...

Salomea była córką księcia małopolskiego z dynastii Piastów - Leszka Białego i Grzymisławy z Rurykowiczów, księżniczki ruskiej. Urodziła się na przełomie 1211/1212 r. Szybko znalazła się w centrum polityki. Mając zaledwie 6 lat została zaręczona z księciem węgierskim Kolomanem (bratem św. Elżbiety Węgierskiej), co miało utrwalić pokój między Polską a Węgrami. Salomea poślubiła wkrótce Kolomana, od początku przyrzekając - za zgodą męża - zachowanie dziewictwa. W roku 1219, w wieku 8 lat, zasiadła z mężem na tronie halickim. Nie ma żadnego potwierdzenia, że była koronowana. Wkrótce potem, po klęsce w bitwie z wojskami księcia nowogrodzkiego Mścisława II Udałego, zostali zmuszeni do rezygnacji z Halicza i udali się na Węgry.

W 1241 r. Koloman zmarł na skutek ran odniesionych w bitwie z Tatarami nad rzeką Sajo.
Po jego śmierci niedoszła królowa Węgier wróciła do Polski. Bolesław Wstydliwy, jej młodszy brat, okazywał jej wielką serdeczność. Salomea nie chciała jednak pozostać na dworze książęcym, postanowiła bowiem poświęcić się życiu zakonnemu. Miała dość meandrów politycznych, pragnęła spokoju i ciszy.

W 1245 r. wstąpiła do ufundowanego przez Bolesława Wstydliwego klasztoru klarysek w Zawichoście koło Sandomierza, gdzie zamieszkała wraz z pierwszymi polskimi klaryskami. Jej obłóczyn dokonał ówczesny prowincjał franciszkanów podczas kapituły w Sandomierzu. Z czasem jednak uświadomiono sobie, jak łatwo klasztor w Zawichoście może stać się łupem najazdów litewskich, ruskich, a zwłaszcza tatarskich. Kilkanaście lat później Bolesław Wstydliwy uposażył drugi klasztor sióstr klarysek pod Krakowem, opodal miejscowości Skała, i tam w 1260 r. przeniósł siostry z Salomeą. Klasztor w Zawichoście przejęli franciszkanie. W Skale Salomea spędziła pozostałe lata swego życia. Choć nie była nigdy ksienią, jej troską było zabezpieczenie siostrom utrzymania. By również po jej śmierci klasztor nie cierpiał niedostatku, wyposażyła testamentem kościół klasztorny w kosztowne paramenty i naczynia liturgiczne. Zaopatrzyła również klasztor w odpowiednie książki. Założyła przy klasztorze miasto na prawie niemieckim. W 1268 r. poważnie rozchorowała się. W spisanym testamencie wszystko, co jeszcze miała, przekazała klasztorowi na utrzymanie mniszek. Zastrzegła wszakże, że w razie katastrofy, takiej jak pożar czy wojna, jej majątek może zostać przeznaczony na odbudowę klasztoru lub kościoła.

Zmarła w opinii świętości 17 listopada 1268 r. i została pochowana pod kościołem klasztornym na Grodzisku. Przez kolejne pół roku trwał spór, do kogo powinny należeć jej śmiertelne szczątki: klaryski twierdziły, że do nich, bo była ich fundatorką w Polsce i współsiostrą, wśród nich żyła i umarła. Franciszkanie natomiast opierali się na tym, że wolą zmarłej było spocząć w Krakowie, w ich kościele, i że z ich rąk otrzymała habit. Dla tych racji relikwie bł. Salomei przewieziono do Krakowa, gdzie spoczywają do dzisiaj. Przeniesienie relikwii odbyło się bardzo uroczyście, wobec dworu książęcego, z udziałem św. Kingi (żony Bolesława Wstydliwego, czyli bratowej Salomei), a być może także bł. Jolenty, rodzonej siostry Kingi.
Starania o kanonizację Salomei rozpoczęto zaraz po jej śmierci. Proces trwał długo, franciszkanie nie naciskali, a klaryski były za słabe, by podjąć się tak poważnego i kosztownego procesu kanonicznego. Dopiero w XVII w. na nowo rozpoczęto starania, uwieńczone szczęśliwie dekretem Klemensa X z 17 maja 1672 r., który zezwalał na jej kult. W ikonografii atrybutem bł. Salomei jest gwiazda uchodząca z jej ust w chwili śmierci.

Życiorys błogosławionej Salomei: www.nasza-arka.pl...

Źródło obrazka: ..., ... .

Źródło zacytowanego tekstu:  "Czytelnia" serwisu http://brewiarz.pl