 |
| Święta Elżbieta Węgierska - wzór chrześcijańskiego życia, rozdaje chleb ubogim, pielęgnuje chorych w założonym przez siebie szpitalu |
Księżniczka z królewskiego rodu, córka króla Węgier Andrzeja II i siostry św. Jadwigi Śląskiej, Gertrudy. Wcześnie poślubiona, wcześnie owdowiała. Młoda wdowa, matka trójki dzieci, wybiera drogę umartwienia i zostaje matką ubogich. Oddana bez reszty Bogu i uczynkom miłosierdzia, wiedzie skromne, pełne wyrzeczeń życie, poświęcając się służbie najbardziej potrzebującym. Umiera młodo w opinii świętości. Ma zaledwie 24 lata. Jest wzorem życia otwartego na Boga i bliźniego. Mogła żyć w dostatku, cieszyć się wygodami i czynić dobro, ale bez żalu porzuciła świat, wdziała habit tercjarki franciszkańskiej i pobiegła za Chrystusem, oddając Mu nie tylko pieniądze, ale całą siebie.
Święta Elżbieto, księżniczko ducha! Wyproś nam szczerą miłość do Chrystusa, abyśmy odważnie kroczyli drogą prawdy i nie zadowalali się tym co połowiczne - połowicznym dobrem, połowiczną służbą, połowiczną miłością Boga i bliźniego. Amen.
Rozważania na dzisiejszy dzień. Eremita z Eremu Maryi "Brama Nieba": Zero i Nieskończoność...
Święta Elżbieta...
Elżbieta urodziła się w 1207 r. w Bratysławie lub na zamku w Sarospatah jako trzecie dziecko Andrzeja II, króla Węgier, i Gertrudy, siostry św. Jadwigi Śląskiej. Miała zaledwie 4 lata, gdy została zaręczona z Ludwikiem IV, późniejszym landgrafem Turyngii. Wychowywała się wraz z nim na zamku Wartburg. Wyszła za niego za mąż zgodnie z zamierzeniem swojego ojca dopiero 10 lat później, w roku 1221, mając 14 lat. Z małżeństwa urodziło się troje dzieci: Herman, Zofia i Gertruda. Po 6 latach, w 1227 r. Ludwik zmarł podczas wyprawy krzyżowej w Brindisi we Włoszech. Tak więc Elżbieta została wdową mając 20 lat.
Zgodnie z frankońskim prawem spadkowym, opuściwszy wraz z dziećmi Wartburg, Elżbieta zamieszkała najpierw w pobliskim Eisenach, a następnie w Marburgu, gdzie ufundowała szpital, w którym sama chętnie usługiwała. Oddała się wychowaniu dzieci, modlitwie, uczynkom pokutnym i miłosierdziu. Jej spowiednikami byli franciszkanin Rudiger i norbertanin Konrad z Marburga, słynny kaznodzieja i inkwizytor na Niemcy, mąż bardzo surowy. Prowadził ją drogą niezwykłej pokuty. W 1228 r. Elżbieta złożyła ślub wyrzeczenia się świata i przyjęła jako jedna z pierwszych habit tercjarki św. Franciszka. Ostatnie lata spędziła w skrajnym ubóstwie, oddając się bez reszty chorym i biednym. Zmarła w nocy z 16 na 17 listopada 1231 r. Sława jej świętości była tak wielka, że na jej grób zaczęły przychodzić pielgrzymki. Konrad z Marburga, korzystając ze swego stanowiska inkwizytora, napisał jej żywot i zwrócił się do Rzymu z formalną prośbą o kanonizację. Papież Grzegorz IX bezzwłocznie wysłał komisję dla zbadania życia Elżbiety i cudów, jakie miały się dziać przy jej grobie. Stwierdzono wówczas ok. 60 niezwykłych wydarzeń. Sprawę poparł także metropolita Moguncji i św. Rajmund z Peñafort. Po 4 latach Grzegorz IX bullą z 27 maja 1235 r. ogłosił uroczyście Elżbietę świętą. Jest patronką elżbietanek (zgromadzenia założonego w Nysie w 1842 r., prowadzącego liczne dzieła w Polsce), elżbietanek cieszyńskich (założonych w XVII w. w Akwizgranie) oraz Franciszkańskiego Zakonu Świeckich; jest także patronką Niemiec i Węgier. Jej imię przyjęło jako swoją nazwę kilka zgromadzeń zakonnych i dzieł katolickich. W ikonografii św. Elżbieta przedstawiana jest w stroju królewskim albo z naręczem róż w fartuchu. Powstała bowiem legenda, że mąż zakazał jej rozdawać ubogim pieniądze i chleb. Gdy pewnego razu przyłapał ją na wynoszeniu bułek w fartuchu i kazał jej pokazać, co niesie, zobaczył róże, mimo że była to zima. Jej atrybutami są także: kilka monet i różaniec.
Źródło zacytowanego tekstu: "Czytelnia" serwisu http://brewiarz.pl
